Klokken luiden en verspreiden hun bronzen klanken over Kevelaer, als we met zo’n kleine tweehonderd bedevaartgangers van de “Broederschap Kevelaer Breda en Oost Zeeuws Vlaanderen” in processie door de ‘Hauptstrasse’ van dit mooie Duitse stadje naar de basiliek trekken. Altijd weer indrukwekkend!
Op deze zonnige 8e augustus lopen ook een aantal mensen uit Ulvenhout mee, ieder met eigen intentie. “Ik ben een Maria-vereerder,” bekent iemand. Of: “Om deze twee dagen voor onze eigen naasten intensiever contact met Maria te zoeken en onze eigen beslommeringen daarvoor even opzijzetten.” Nog een ander: “Om na lange tijd opnieuw kennis te maken met het bedevaartsoord en het gewone leven even achter je te laten. Ook ontmoet je de mensen op een ander manier.” ‘De geseculariseerde wereld en wetenschap kennen geen moraliteit,’ constateert iemand, ‘en beantwoorden geen essentiële vragen over het leven. Het geloof doet dat wel, ook t.a.v. de moraliteit.’ “Daarom is het goed om ons geloof af en toe af te stoffen, zoals in de bedevaart naar Kevelaer.”
Twee dagen op bedevaart onder de mantel van Maria om je geloof te verrijken in het samen bidden, samen vieren, in ontmoeten en ontspannen.
Traditiegetrouw beginnen we met een boeteviering in de Antoniuskerk. Vier uur. We wachten. Echter, op het hoge priesterkoor kijkt onze voorganger Wiel Wirtz vanaf zijn lezenaar vertwijfeld de kerk in. Hij wil de boeteviering beginnen, maar er is geen koster en hebben daardoor geen geluid. Wat nu? Verwarrend geroezemoes alom. Een kerkganger geeft een hint. Wiel daalt de hoge trappen van het priesterkoor af en gaat als een herder tussen zijn schapen staan, kijkt ze aan en zijn woorden breken de spanning. Pakt zelfs een rollator om af en toe te kunnen gaan zitten en opent. De priester die ‘ver en hoog’ van ons afstond, komt ons nabij en weet zo’n intense verbondenheid te creëren dat we de boeteviering tot diep in onze ziel beleven.
Dat zette me aan het denken. Op zekere momenten nadert de hoge, verre hemel de aarde zo dicht, dat ze aanraakbaar wordt. Alsof God zich rechtstreeks tot mensen wendt. Mensen worden geroepen, horen een stem, zien een verschijning, krijgen een visioen. Goddelijke inspiratie wordt zichtbaar in bron of kapel. Zo ontstaan heilige plaatsen die we willen koesteren, behouden. Plaatsen met aantrekkingskracht voor velen die ook willen delen in die goddelijke ervaring.
Bedevaartplaatsen zoals Kevelaer bijvoorbeeld, waar Maria een speciale plaats inneemt. Waar Hendrik Busman in 1641 tot drie keer toe een stem hoorde: “Bouw voor mij een kapel op deze plaats.” Vanaf die tijd trekken duizenden mensen hier naar toe.
Op de tweede dag lopen we de kruisweg in het rustieke groene park. Een kruisweg die op veel mensen grote indruk maakt. De teksten, de gedachten uitgesproken bij de staties verwoorden op ingrijpende wijze ellende en verdriet, het hedendaagse lijden in velerlei vormen in onze wereld.
De afsluitende woensdagmiddag biedt ons de kans om mee te helpen aan een betere wereld via een collecte voor “Nakivale Refugee Settlement” een groot vluchtelingenkamp in Uganda, waar kwetsbare jongeren door sport en educatie een gedegen basis verwerven.
Zowel in gelovig opzicht, als in saamhorigheid waren de twee dagen geslaagd. “Bij bedevaart denk ik aan één woord: gemeenschap,” vatte een van ons samen en dat kan iedereen beamen.
Pastoor Richard Lobo gaf ons in zijn slotpreek over de vijf wijze maagden, die wel, en de vijf dwaze maagden, die niet voldoende olie bij zich hadden op hun lange reis, deze boodschap mee: “Als wij vertrouwen op Maria geeft zij ons voldoende olie mee op de weg van ons spirituele leven.”
Hans Dekkers, redacteur Dichtbij