Gerard Wijnsma, een van onze pelgrims, beschreef zijn ervaringen van de bedevaart van dit jaar. Dat willen we graag met u delen!
Hoe bidden? Bijvoorbeeld op pelgrimage.
Op 6 en 7 augustus was de bedevaart naar Kevelaer. Ik had nog nooit deelgenomen aan zoiets dus mij leek het erg leuk dit eens te ervaren, vooral ook omdat mijn schoonmoeder ieder jaar graag naar Kevelaer gaat en dit een mooie gelegenheid was.
Nu was ik wel eens vaker daar geweest, maar zeker na deze reis, stel ik vast dat ik er toen eigenlijk meer als toerist was, terwijl ik nu echt een ervaring heb gehad die mij de betekenis heeft geleerd van een bedevaart.
Vanuit het bisdom waren we met zo’n 180 pelgrims in drie bussen. Er waren meerdere vieringen. Als eerste om alle ballast en obstakels uit ons leven weg te halen: een moment om stil te staan en deze achter te laten (verzoening, wat mij meer aanspreekt dan boetedoening). In de avond een eucharistie. En de volgende dag eucharistie en kruisweg. Mijn schoonmoeder vond het heel bijzonder dat er maar liefst 5 priesters en een diaken aanwezig waren. Dit maakte dat de bijeenkomsten als extra plechtig werden ervaren.
Kruisweg
De kruisweg was verdeeld in een lange en een korte route. Dit is denk ik gekozen om voor personen die minder goed ter been zijn de mogelijkheid te geven de kruisweg vanuit een kerkbank te ervaren. Deze kleinere (qua afstand) heb ik als intens ervaren. De priester gaf mee hoe de kruisweg was vanuit het gezichtspunt van Maria. Ik had hier nog nooit bij stilgestaan. Namelijk, nadat Jezus gestorven was en zijn lijden voorbij was, het lijden van Maria doorging. Ze zag hoe de soldaten een lans staken in Zijn zijde en daardoor in zijn hart (er werd omhoog gestoken) en dat zij daarna het levenloze lichaam van Jezus vasthield. Wat een enorm intens verdriet moet dat hebben gegeven. Ik had nog nooit stilgestaan bij hoe het voor haar was die er de hele kruisweg bij was. Verder werd er nog de 15e statie genoemd, namelijk de opstanding, hetgeen ons er aan herinnert dat het niet stopt bij de dood.
Bij de grote kruisweg, was het heel symbolisch dat bij de 12e statie, Jezus sterft, de donder en bliksem losbarstte en de kruisweg werd afgebroken terwijl deelnemers hard terugrenden, iets wat ik en mijn schoonmoeder vanuit een droog restaurant zagen. Overigens later is de tocht nog wel afgemaakt.
Danken
Graag wil ik nog iets uit de eucharistie noemen. De priester noemde dat we genezing willen en heil en daarom moeten we God danken. Altijd. Hij zei er achteraan: misschien staan we er niet bij stil maar dit zeggen we iedere viering: om heil en genezing te vinden zullen we U danken altijd en overal. Hier had ik werkelijk nog nooit bij stil gestaan. Om heil en genezing te vinden moeten we onze dankbaarheid aan God laten zien. Natuurlijk mogen we zoals de Kanaänitische vrouw vragen om de kruimels van het brood dat misschien bestemd is voor de kinderen, maar waarvan ook de honden eten. En dat doen we in de voorbede. Maar we zijn ook dankbaar in de eucharistie (Grieks voor dankjewel/ de goede giften). Kortom bidden, ja, dat kunnen we zeker doen, maar laten we ook zoals Maria God danken en Hem ons laten leiden.
De vieringen waren echt prachtig: de dwarsfluitspeelster speelde werkelijk prachtig. De zangeressen hadden prachtige stemmen en het Ave Maria was werkelijk zo prachtig om naar te luisteren; echt een kippenvel-moment! Aan het eind bij de Pax-Christi-kapel was ook zo intens dat ik daarom ook snap dat een lied eigenlijk een gebed is keer 2 (of 3?).
In ieder geval heb ik een bedevaart ervaren die ik echt niet had willen missen.
Als ik het niet had meegemaakt zou ik zelf niet snappen wat ik daarmee bedoel.
En o ja, het was ook nog eens supergezellig, leuke gesprekken, gezellig borrelen en dat alles dankzij een echt uitzonderlijk betrokken organisatie die al voor ontwaken en tot na naar bed gaan klaarstond om alles in de puntjes te regelen. Fantastisch!